Leven met bekkeninstabiliteit…

Eigenlijk is een griepje al teveel als je moeder bent. Maar… er zijn ergere dingen. Chronische bekkeninstabiliteit bijvoorbeeld. Het overkomt de 33-jarige Marieke uit Enschede. Zij heeft inmiddels een leven vóór de bekkenklachten en een leven erna. En dat leven erna, ziet er compleet anders uit. Iets met een scootmobiel én een thuis als gevangenis. Voor de Vettt Herfstspecial stonden Marieke met haar dochter Heidi model voor de cover. De foto’s zijn gemaakt door Lizet Beek. Aan Vettt vertelt ze openhartig haar verhaal. 

Marieke is de heel trotse mama van Heidi (4) en Boris (3). Woont samen met Jeroen en is opgeleid tot basisschoollerares. Marieke: ‘Ik werkte op een fantastische school in groep 3 met de leukste collega’s. Daarnaast deed ik aan tennis en dans. Jeroen en ik gingen samen graag uit eten, naar concerten, festivals en wandelen door het bos met onze hond. We deden impulsieve dingen, zoals een spontane fietsvakantie naar Parijs, ongetraind en wel. Het leven was ongedwongen en ongecompliceerd.’
Inmiddels behoort fietsen voor Marieke tot de verleden tijd. Net zoals werken, want Marieke is 100% afgekeurd en mist haar werk nog elke dag. En net zoals de hond, hun lieve bruine labrador Johnny. Voor hem moest met veel pijn in het hart een nieuw huis worden gezocht.

Bandenpijn en bedrust

Tijdens haar eerste zwangerschap, ruim vier jaar geleden, krijgt Marieke met elf weken last van stekende pijn in haar liezen en rugpijn. Bandenpijn wordt gezegd. ‘Ik dacht, niet klagen, dit hoort er nu eenmaal bij. Maar de pijn werd steeds erger en breidde zich uit. Maar omdat er een heleboel andere gezondheidsklachten bijkwamen, leek deze zogenaamde bandenpijn nog de minste zorg.’ Vanaf week 16 krijgt Marieke volledige bedrust voorgeschreven. Heidi komt gezond ter wereld, maar de drie dagen durende bevalling verergert de klachten. Fysiotherapeuten, manueeltherapeuten en osteopaten worden bezocht. Marieke krijgt te horen dat haar bekken iets scheef staan, of dat hij juist gekanteld is, of misschien een kneuzing in het stuitje of toch lage rugklachten. ‘Ik ging door de pijn heen om weer in beweging te komen. Bewegen is tenslotte altijd goed, dacht ik.’

Huilend in de auto na een werkdag

Volgens de specialisten heeft een tweede zwangerschap geen invloed op de bestaande klachten. En al snel wordt Marieke weer zwanger. Ondanks dat de pijn toeneemt, is Marieke dit keer vastbesloten door te werken tot aan haar verlof. Want opnieuw eerder moeten stoppen, vindt de plichtsgetrouwe werknemer in haar geen optie. ‘Meestal zat ik tijdens het lesgeven op een stoel. Als ik toch moest staan, dan hield ik met beide handen mijn buik stevig vast om mijn bekken en onderrug te ontlasten. Wat was het zwaar, ik stapte na een werkdag huilend van de pijn weer in de auto naar huis. Mijn werkgever heeft mij trouwens nooit aangemoedigd om door te gaan met werken, integendeel zelfs. Ik was zelf veel te streng voor mezelf’, blikt Marieke terug.

‘Heel boos op mijn lichaam’

Rond de 28 weken zwangerschap constateert een bekkenfysiotherapeut bekkeninstabiliteit. ‘Opeens viel een heleboel op zijn plek. Als ik eerder had geweten dat mijn pijn komt door bekkeninstabiliteit en overbelasting funest kan zijn, dan had ik natuurlijk heel andere keuzes gemaakt.’ Gewoonlijk gaan bekkenproblemen na de bevalling vlug over. En Marieke is dan ook enorm teleurgesteld dat dat bij haar na de geboorte van zoon Boris niet zo is. ‘Ik kon het niet accepteren en was vooral heel boos op mijn lichaam. Ik werd al snel doorverwezen naar het Spine & Joint in Rotterdam. Een revalidatiecentrum gespecialiseerd in bekken- en rugklachten. De intake was heel heftig, ze zagen niet vaak mensen die er zo slecht aan toe waren. In mijn SI gewricht zit een ontsteking. De spieren om mijn bekken heen werken veel te hard om mijn instabiliteit te compenseren. Daardoor raken ook die ontstoken en dit breidt zich als een olievlek uit. De arts gaf aan dat als ik zo door ga, ik in een rolstoel terecht kom.’

Een heel intensieve periode volgt. ‘Ik wilde zo graag beter worden en deed alles wat ik kon. Het liefst op volle kracht. ‘Ik dacht echt dat ik goed bezig was. De pijn liep op, maar toch trainde ik thuis op een gegeven moment twee keer per dag anderhalf uur. Maar in plaats van vooruit te gaan, kon ik uiteindelijk steeds een beetje minder.’ Na dit traject probeert Marieke nog allerlei dingen onder begeleiding van een specialistische arts in Leiden. Met de beste hulp en alle goede wil neemt de ontsteking helaas niet af.

Bekkeninstabiliteit

Fotografie: Lizet Beek

Nooit alleen thuis met beide kinderen

Nog steeds leeft Marieke elke dag, de hele dag, met heel veel pijn. Van haar oude leven is na bijna vijf jaar vrijwel niks meer over. ‘Het is voor mij niet mogelijk om zelfstandig voor Heidi en Boris tegelijk te zorgen. Ik ben dus nooit alleen thuis met allebei. Omdat Jeroen fulltime werkt, helpen mijn ouders ook ontzettend veel. Zij nemen een groot deel van de zorg op zich. Elke doordeweekse dag is één van de kinderen bij hen. Ik lig nog steeds elk uur een kwartier. Tussen de middag ga ik altijd twee uurtjes naar bed op een elektrische deken ter verzachting van de pijn. Met de kinderen naar de speeltuin is zelden een optie, op de grond met ze spelen is te pijnlijk, fietsen en wandelen kan ik niet, zitten lukt maar kort en staan is al helemaal afzien.’

Alleenstaande vader

Voor Marieke betekent deze situatie dat ze naast haar pijn ook te kampen heeft met schuldgevoel. Bovenal richting haar kinderen. ‘Ze zijn vaak weg van huis, ze zijn veel te weinig samen, ik kan niet met ze spelen zoals ik zou willen en ze hebben niet de gezellige ondernemende moeder die ze verdienen. Maar ik voel mij ook schuldig naar mijn ouders, omdat zij niet meer de reizen kunnen maken die zij zouden willen maken. En naar Jeroen omdat zijn leven ook ontzettend beperkt is door mijn situatie. Hij moet altijd zoveel taken op zich nemen. Van het complete huishouden tot leuke dingen doen met de kinderen. Hij voelt zich ook wel eens een alleenstaande vader.’

Het gezin is ondanks alles heel hecht. ‘We doen beide heel erg ons best om de kinderen zo onbezorgd mogelijk op te laten groeien. We zorgen voor gezelligheid en willen ze zo min mogelijk laten merken dat we zorgen of verdriet hebben. Gelukkig zijn ze beide heel vrolijke, open en blije kinderen. Heidi vindt het zielig dat ik zo vaak niet mee kan. Dan brengt ze mij haar knuffel, zodat ik niet alleen ben. Heel lief natuurlijk, maar liever wil ik dat zij niet met zulke gevoelens hoeft te dealen.’

Haat-liefde verhouding met scootmobiel

Buitenshuis is Marieke afhankelijk van haar scootmobiel. ‘Een typische haat-liefde verhouding. Vreselijk dat het nodig is, maar toch ook zo fijn dat het kan. Onlangs zijn we voor het eerst met zijn vieren naar het bos geweest. Ik in de scootmobiel en de rest lopend er naast, zo gezellig! Ik was er 4 jaar niet meer geweest. Het was heerlijk, ik was echt vergeten hoe dat was.’ Ondanks de scootmobiel blijft het voor Marieke wikken en wegen of ze mee op pad gaat. ‘De uren voor de activiteit moet ik liggen om ervoor te zorgen dat ik mij zo goed mogelijk voel. Vervolgens moet ik na de activiteit direct weer liggen. En dan heb ik het nog niet over de dagen erna.’

De mooiste gevangenis.
Marieke zou nooit hebben bedacht dat haar leven zo’n wending zou nemen. En dat ze geestelijk zo sterk zou zijn. ‘Ondanks alles geniet ik nog steeds van de kleine dingen. Waarschijnlijk nog meer dan voorheen. Ik zit dan wel voornamelijk thuis en mijn leven voelt soms als een gevangenis, maar met mijn lieve vriend en heerlijke kinderen is dit wel de mooiste gevangenis die er is. Ik ben best trots op ons alle vier, hoe positief we in het leven staan. Maar bovenal trots op Jeroen hoe hij alle ballen weet hoog te houden.’
Marieke hoopt door haar verhaal te delen, dat bekkeninstabiliteit meer onder de aandacht komt. ‘Ik hoop dat andere (toekomstige) zwangeren door het lezen van dit verhaal misschien eerder bekkenklachten herkennen. Een bekkentherapeut zei tegen mij: ‘Luister naar het fluisteren van je lichaam, zodat het niet zo hoeft te schreeuwen’. Dit is een heel mooi advies waar ik mij nu helemaal bij aansluit.’

Voelt als rouwproces

Op dit moment doet de Enschedese nog een laatste poging om te herstellen dan wel te leren omgaan met de pijn. Hiervoor volgt ze een intern revalidatietraject bij het Roessingh. Een traject dat er niet op gericht is om beter te worden. ‘Tot voor kort dacht ik echt dat ik volledig zou herstellen, maar ik weet nu dat dat niet realistisch is. Ik zal mijn leven anders in moeten gaan richten en niet meer moeten wachten op ‘als ik straks beter ben’. Dit is moeilijk te verwerken, ook voor mijn vriend. We hadden natuurlijk een heel ander toekomstplaatje. Daar moeten we afscheid van nemen en dat is toch wel een rouwproces.’

Marieke blogt over haar leven op www.metvolleangstvooruit.com
Of volg haar op Insta via @marikkie

Bekkeninstabiliteit

Fotografie: Lizet Beek

Over Evelin

Meer blogs van Evelin lezen? Kijk dan even hier!

Comments are closed.