Afgelopen zaterdag hadden we een bruiloft van vrienden mét heel veel vrienden. Wat een feest was dat! En wat misschien nog wel een groter feest was, was dat er geen dress code was. Maar om in je dagelijkse kloffie naar de belangrijkste dag uit hun leven te gaan voelt dan toch niet gepast.

Ik hou niet zo van bruiloft-outfits. Nette kleding koop ik niet zo vaak en al helemaal niet nu ik zwanger ben. Gelukkig was daar mijn vriendin. Ze had nog wel wat goede ideetjes. Ze trouwde toen ze zelf zwanger was, de bruiloftstop mocht ik lenen. In mijn gedachten zag ik het al voor me…een crème-kleurige halter met een mooie jeans en hakjes. Het zou fantástisch staan. Het van te voren aanpassen stelde ik uit. En stelde ik uit. Ik ben namelijk een last-minute meisje. De vrijdag voorafgaand aan de bruiloft leek het mij wel tijd worden om de outfit voor de volgende dag even door te passen.

Vol goede moed pakte ik de items voor de bruiloft van de volgende dag bij elkaar. Ik begon met de top. Ik snapte er niks van. Had ik hem ondersteboven? Achterstevoren? Wat is er met mijn borsten gebeurd? OMG, dit kon écht niet.

Het was 21.00 ‘s avonds. Maurice was niet thuis, Pippa lag lekker te slapen. Niemand om mijn stress mee te delen. Ik probeerde rustig te blijven en de boel te relativeren (als de jurk van de bruid maar past, hopelijk wordt het mooi weer, andere mensen hebben helemaal geen kleding). Ik liep naar mijn kledingkast en ging er heel rustig doorheen. Ik vond een jumpsuit waarvan ik hoopte dat mijn buik er nog net in zou passen. Gelukt! Problem solved…dat er een klein gaatje in zat heeft hopelijk niemand gezien :-).
De bruiloft was trouwens geweldig. Het was er eentje die ik zo zou willen copy-pasten. Op het Rutbeek, een prachtige bruid en bruidegom, geweldige aankleding, een heerlijke foodtruck, alleen maar fijne deuntjes en gezellige mensen en iedereen zag er fantástisch en relaxed uit.

 

Last-minute meisje

Uiteindelijk komt het altijd goed, maar waarom moet bij sommige mensen (lees: bij mij) toch altijd alles last minute gebeuren? Hier nog een paar voorbeelden:

• De keuze voor Pippa’s naam maakten we pas toen ze geboren was. Daarvoor konden we het er niet echt over eens worden.
• Het geboortekaartje moest nog afgemaakt worden door Maurice toen ze al geboren was. Eerder konden we (ik) niet kiezen of het vogeltje nou links of toch rechts moest komen. En of er nou wel een randje bij moest of toch maar niet. Who cares?! Enne…de due-date was al 10 dagen verstreken toen ze geboren werd. Daar lag het dus niet aan…
• Onze reis naar Sri Lanka met Pippa (2) boekten we 5 dagen voor vertrek. We konden maar niet kiezen naar welk land in Azie we het liefst zouden gaan
• Toen ik voor de tweede keer zwanger bleek nam ik me voor om rond de 20 weken met de kamer aan de slag te gaan. Ik ben nu 25 weken zwanger en we weten waar de baby komt te slapen, maar daar is ook alles mee gezegd.

Ik weet dat uiteindelijk altijd alles goed komt. En als ik dat even niet doe dan is er altijd Maurice nog die mij daar aan herinnert. Ach ja sommige mensen presteren gewoon nét iets beter onder druk :-), that’s me!

 

 

Over Yvette

Meer blogs van Yvette lezen? Kijk dan even hier!